Kategoria: Bez kategorii

Skoro już wiemy, że zgodnie z uchwałą senatu dotacja jest proporcjonalna do liczby przyjętych studentów a nie liczby aktualnie studiujących zgodnie ze spisem z natury czas na analizę różnych pomysłów. Ale najpierw rozwiązanie zagadki. Brawo! Suma zielonych to 200 a czerwonych to 300!
Pomysł pierwszy – no to przyjmijmy mniej Studentów… Pomysł przedni. Skoro mamy kasę na 200 to aby mieć 200 powinniśmy przyjmować po 66. Wtedy będziemy mieli na stanie 200. Rozumowanie genialne, ale… Przypominam rozważania teoretyczne. Jak zmniejszymy rekrutację zmniejszy się dotacja a problem pozostanie.
Pomysł drugi – no to więcej wykładajmy… Da się to wszystko odpowiednio tak poprzesuwać, że zwiększając liczbę godzin wykładów i zmniejszając liczbę ćwiczeń doprowadzić do stanu równowagi finansowej. Przypominam – to już było. W przejściu granicznym można sobie wyobrazić same wykłady. Ja jestem gotów pójść po bandzie dalej. Wykłady w internecie! Wtedy BuBa zamieni się na TeBuBa czyli Teorię Budowy Babek, ale czy na prawdę o to nam chodzi?
Pomysł trzeci – zróbmy większe grupy ćwiczeniowe. Zamiast 10 30 osób. Pewnikiem się domkniemy. (Przez wrodzone lenistwo i zamiłowanie do abstrahowania nie chce mi się tego przeliczać…) Ale co na to KA-BuBa czyli Komisja Akredytacyjna Budowy Babek… I co nasza krajowa konkurencja? Pierwsi się obśmieją jak norki a drudzy z radością wyprzedzą we wszelakich rankingach.
Pomysł czwarty, pozornie nieludzki – zmniejszamy jednak do 2 tysięcy liczbę godzin. Wiem, wiem, już słyszę ten krzyk – to kogo będziesz zwalniał chamie jeden ponury… Odpowiadam grzecznie i precyzyjnie – nikogo! Utrzymam zatrudnienie zwiększając rekrutację! Proste? Trzeba tylko chwilę pomyśleć a mniej gadać!
Pomysł piąty jest zaczerpnięty z naszej rzeczywistości. Jego pierwsza wersja to dobrowolne obniżenie pensji o 20%. Przyroda i medycyna notują takie przypadki i zapewniam wszystkich, że da się to przegłosować. A drugi pomysł do obowiązkowa oczywiście danina solidarnościowa dla najbogatszych na ratowanie kulawych i chorych finansów!

Gdy dwa lata temu odzyskałem wzrok w pierwszym oku wyznałem mojemu lekarzowi, że odzyskałem apetyt na życie. Ze stoickim spokojem odpowiedział. Proszę ostrożnie z tym apetytem. W Pana wieku łatwo się zadławić. Dlatego też w trosce o zdrowie Czytelników tylko jeden i to mały łyk teorii. Zanim przystąpimy do analizy sposobów wyjścia z kryzysu studiów BuBa musimy sobie wyjaśnić, jak w dorosłym i realnym świecie liczona jest ta liczba Studentów, od której zależy dotacja. Czy jest to „spis z natury” czy też może określana jest ona inaczej. No bo jeśli to byłoby to pierwsze to jak we wojsku w czasach PRL liczy się liczba sztuk. Trzymamy Studentów jak najdłużej, żeby nabić licznik…
Politechniczny Senat w swojej powtarzanej co roku uchwale dotyczącej zasad podziału dotacji dydaktycznej sformułował to inaczej. Zachęcam oczywiście do lektury tego fascynującego dokumentu i jego załączników, ale jeśli kogoś rozbolałą głowa po pierwszych linijkach pokazuję i objaśniam.

1. Dotacja ma dwa składniki – składową przeniesienia z poprzedniego roku i składową obliczoną na podstawie aktualnych danych. Nas interesuje składowa bieżąca…
2. Składowa aktualna ma cztery składniki (nieco masło maślane…): studencko-doktorancki, kadrowy, badawczy i umiędzynarodowienia. Jest też oczywiście bilans rozliczeń międzywydziałowych. Nas interesuje składnik studencki…
3. Składnik studencko-doktorancki jest ułamkiem, który ma w liczniku coś co się nazywa „skorygowana przeliczeniowa liczba studentów wyliczona zgodnie z załącznikiem 2 do uchwały”. Do załącznika 2 zaraz sięgniemy, ale skoro ta skorygowana przeliczeniowa liczba jest w liczniku to składnik jest do niej proporcjonalny liniowo.
4. Przeliczeniową liczbę studentów oblicza się z uwzględnieniem „sprawności kształcenia poprzez zmniejszenie liczby studentów pierwszego roku współczynnikiem sprawności kształcenia. Uwaga – decyduje tu jak widać liczba studentów pierwszego roku czyli to, ilu studentów przyjmujemy!
5. Przeliczeniową liczbę studentów oblicza się ze wzoru, w którym są uwzględnione ryczałtem zmniejszenia liczby studentów. Nie ma jednak nigdzie liczby semestrów czyli czasu trwania studiów! Wszystko więc zależy jedynie od liczby „przyjętych” studentów czyli studentów pierwszego roku i liczby „studiujących” studentów!

Dotacja zależy więc od łącznej, sumarycznej liczby studentów oraz od liczby przyjętych studentów czyli studentów pierwszego roku. W jakim stopniu zmiana liczby rekrutowanych czyli przyjmowanych studentów wpływa na tak zwaną „skorygowaną przeliczeniową liczbę studentów” należy sprawdzić „karmiąc” odpowiednie wzory rzeczywistymi danymi.

Zawsze deklarowałem, że bardzo nie lubię być szary. Mam to po latach życia w PRL. Tam wszystko było szare. Domy, ulice, ubrania, twarze ludzi. Alternatywą dla szarości jest kontrastowa czerń i biel, którą pokazywały Republika i Obywatel GC. Ja staram się być wyrazisty, jednoznaczny. Budzę często skrajne reakcje i o to chyba chodzi. Żeby wzbudzić reakcję, żeby obudzić. Moje dwie truskaweczki na torcie czyli pomysły Adiunkta G jak zasypać dziurę wzbudziły kontrowersje. Kilka osób stwierdziło, że była to głupia i populistyczna hucpa. Owszem, w obu propozycjach była czytelna aluzja do wydarzeń w wielkiej polityce. Ale przede wszystkim było tam coś innego. Co – postaram się zaraz wyjaśnić.
Gdy ktoś chce mi dać podwyżkę staję się bardzo czujny. Pamięć ludzka jest zawodna, ale w internetach ciągle jeszcze wszystko jest… Pierwszą spektakularną podwyżkę dostałem w grudniu 2011 zgodnie z uchwałą senatu 385/2011. Podwyżka oczywiście dotyczyła liczby godzin dydaktycznych czyli pensum. Za tę samą pensję zamiast 210 miałem realizować 240 godzin zajęć, czyli o 14% więcej. Wszystko po to, żebym mógł więcej czasu poświęcić na badania naukowe, bo przecież to jest w pracy nauczyciela akademickiego najważniejsze.
Spuśćmy zasłonę milczenia na ostatnich siedem lat. Jakoś tak na początku tego roku MNiSW zapowiedziało w ramach uspokojenia nastrojów przed uchwaleniem konstytucji dla nauki podwyżki dla nauczycieli akademickich. Dokładnie wiedziałem, jak to się zakończy. Właśnie odebrano nauczycielom akademickim prawo do 50% kosztów uzyskania przychodu. W oficjalnych dokumentach jest mowa o kup. Kup jak… Co to oznacza? Będę płacił podatek od całej pensji nie od części pozostałej po odliczeniu kup. Dlaczego? Ależ to bardzo proste! Po to mam… habilitację i jestem tak zwanym samodzielnym pracownikiem naukowym, żeby to wyjaśnić w sposób samorządny i niezależny. Otóż pieniądze z naszych wyższych podatków potrzebne są biednemu państwu po to, aby nam za chwilę podwyższyć pensje. Można o tym poczytać. Ostrzegam – oba teksty są dla osób o silnych nerwach. Najpierw źródło, czyli Interpretacja Indywidualna Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej. Drugi tekst z infor.pl ma charakter bardziej przystępny.
Przechodzę do rzeczy. Zaproponowałem w ramach pierwszej truskaweczki dobrowolną obniżkę pensji o kolejne 10%. Ile to da bez tak zwanych pochodnych? Załóżmy, że przeciętna pensa brutto jest 5 tysięcy a dydaktyków 150. Wystarczy wykonać proste mnożenie. Wynik to 900 tysięcy! Jaka jest alternatywa? Zwiększenie liczebności wszystkich grup zajęciowych za wyjątkiem wykładowych i audytoryjnych. Ludzie powinni wybierać dobro. Życie kolejny raz stawia mnie, przed koniecznością wyboru mniejszego zła. A moim zdaniem mniejszym złem jest dobrowolna obniżka pensji. Dlaczego?
Będę mówił o zajęciach, które prowadzę, czyli zajęciach komputerowych w 30 osobowych salach. Od zawsze są one prowadzone w dwuosobowych zespołach. Jeden prowadzący „pokazuje” jak należy rozwiązać zadanie, drugi pomaga „zagubionym” przy ich komputerach. Po co ten drugi prowadzący? Nie wystarczy jeden jak dla ćwiczeń audytoryjnych? Kolejny raz grzecznie i cierpliwie tłumaczę… Ekran komputera wyświetlany za pomocą projektora różni od tablicy jedna podstawowa cecha. Na ekranie wszystko zmienia się dynamicznie, to co było przed chwilą ginie zastąpione przez nowy obrazek. Na tablicy za wyjątkiem patologicznego przypadku osoby, która pisze prawą ręką a lewą wyciera to co zostało napisane czas życia informacji jest znacznie dłuższy. Tłumaczyć dalej? Jeśli miałbym prowadzić zajęcia dla 30 osób to równie dobrze mogę dla 60 lub 90. Będzie jeszcze taniej. To co opisałem to są negatywne skutki dla studentów. A po mojej stronie?
W przypadku 30 osobowych grup będę miał dwa razy więcej do sprawdzenia kolokwiów i prac domowych. Być może są „geniusze”, którzy potrafią ocenić pracę po… pierwszej stronie i charakterze pisma. Ja tak ciągle nie potrafię! A sprawdziany z podstaw informatyki składają się każdy ze średnio 12 poleceń, zadań. W tym roku miałem do sprawdzenia 300 kolokwiów czyli 3600 poleceń. Dwa razy większa liczba kolokwiów to masakra tak więc…
Wolę zarabiać mniej i wykonywać tę samą pracę niż za tę samą pensję mieć dwa razy więcej prac do sprawdzenia i co więcej poczucie bezsensu prowadzonych zajęć. Oczywiście, mogę prowadzić nadal zajęcia w grupach 15 osobowych, ale oznacza to ni mniej ni więcej realizację podwojonego pensum. Powtarzam więc – wolę dobrowolną obniżkę pensji o 10%!
A druga truskaweczka – dobrowolna danina solidarnościowa. Nie mnie o tym decydować, ja z moją pensją na pewno nie łapię się do elitarnego klubu finansowych debeściaków wydziału.

Portal nauka w Polsce napisał o tym, że sejmowa komisja przyjęła projekt ustawy 2.0.
Drugi tekst jest o wiele bardziej „zaangażowany”. Czy to faktycznie jest koniec autonomii uczelni? Pokaże czas…
O swoim sukcesie poinformowało także MNiSW. Niestety nic nie jest mi wiadomo na temat losów mojej ulubionej ewaluacji jednostek naukowych zamienionej obecnie na ewaluację jakości działalności naukowej. Zainteresowanych odsyłam do projektu rozporządzenia – jest od strony 386.
A 5 czerwca 2018 protest na Uniwersytecie Warszawskim…